Redaktorzy

Zamienia papier na cyfrę, czyli odpowiada za e-booki. Książkami „Życie codzienne w podróżach po Europie w XVI i XVII wieku” oraz „Życie codzienne w Londynie Dickensa” reaktywował legendarną serię PIW-u. Odpowiada również za wybrane tytuły w seriach Rodowody Cywilizacji – często nazywanej „Ceramami” oraz Biografie Sławnych Ludzi.

Skończył historię na Uniwersytecie Warszawskim, od ponad dwóch dekad związany z redakcją „Mówią Wieki”. Przykładał głowę do kształtowania młodych umysłów, jest autorem i redaktorem licealnych podręczników do historii. Grunwald zna z autopsji. Włada mieczem, a zbroja leży na nim niczym druga skóra, co wielokrotnie udowodnił podczas rekonstrukcji bitwy pod Grunwaldem. Poza tym umiejętnościami tropiciela zawstydziłby bloodhoundy, żaden zaginiony przecinek nie ma szans. Posiadacz najbardziej ekstrawaganckiej kolekcji koszulek w PIW-ie, miłośnik black metalu, motocykli i spanieli tybetańskich.

Odpowiada za lwią część poezji wydawanej w PIW-ie. Państwowy Instytut Wydawniczy szczyci się długą tradycją pracy ze znakomitymi redaktorami, będącymi zarazem pisarzami czy autorami przekładów. Ania jest autorką dwunastu tomików poetyckich, książek eseistycznych i biograficznych: „Achmatowa czyli kobieta [2003], „Achmatowa czyli Rosja” [2015], „Wyklęta. Poezja i miłość Mariny Cwietajewej”[2017], „Piękno i piekło. Opowieść o Beacie Obertyńskiej” [2021] oraz prozy poetyckiej „Ślad łyżwy” o Georgu Traklu i powieści dla młodzieży „Franciszka”. Dwukrotnie uhonorowana Nagrodą im. Cypriana Kamila Norwida: za tomy „Między monsunami”[2019] i „Furtianie” [2022]. Jest również dwukrotną laureatką Nagrody Literackiej m.st. Warszawy (za zbiór wierszy „Farbiarka [2009] i książkę „Franciszka” [2015], która otrzymała także Nagrodę IBBY). Za ostatni tom „Furtianie” [2022] została również uhonorowana Nagrodą Poetycką im. K.I. Gałczyńskiego „Orfeusz”. Jej wiersze są tłumaczone m.in. na angielski, włoski, niemiecki, rosyjski, litewski, słoweński, kataloński, hebrajski. Jest członkinią polskiego PEN Clubu.

W PIW-ie poetka troskliwie opiekuje się twórczością innych poetów. Prowadzi trzy serie. Barwna Seria Mozaikowa skupia zarówno sławnych, jak początkujących i nieznanych, żyjących autorów. W opasłych tomach Serii Emblematycznej zamknięte są wiersze z określonych okresów twórczości uznanych poetów. W Poetach do Kwadratu znajdą Państwo subiektywne wybory żyjących poetów z dokonań ich mistrzów poetyckich i klasyków. Polscy czytelnicy zawdzięczają Ani również znakomicie przełożone strofy gigantów poezji, min. Wiliama Butlera Yeatsa, Dursa Grünbeina, Aleksandra Błoka, Philippe’a Jaccotteta. Zanim trafiła do PIW-u wiele lat uczyła języka polskiego w Zespole Szkół Bednarska w Warszawie.

Często podróżuje, a w czasie pracy nad książkami o Achmatowej i Cwietajewej wielokrotnie odwiedziła Rosję. Lubi rozmowy ze starymi ludźmi, dramaty Czechowa, pisanie ołówkiem w zeszytach w kratkę oraz Panią Dalloway, zwłaszcza w momencie, gdy sama kupuje kwiaty. W naszej redakcji – poza nieodłączną poezją – zawsze towarzyszą jej dyskretny szelest zwiewnych jedwabnych szali w ognistych czerwieniach lub rozmarzonych błękitach oraz subtelny dźwięk artystycznej biżuterii. Mieszka na Starych Bielanach, po których często spaceruje z psem Murikiem.

Mówi o sobie powściągliwie, że lubi płodozmian i różnorodność, ale my w redakcji wiemy lepiej – to kobieta renesansu. Stoi zarówno za wieloma książkami historycznymi („Ceramami”, Biografami Sławnych Ludzi), biografiami literackimi („Mishima”, „Huxley”, wkrótce pojawi się „Camus”), częścią zadziornej intelektualnie eseistyki spod znaku „Plusa minusa” (jak niedawno wydany „Przemysł szczęścia”) czy tytułami filozoficznymi, m.in. autorstwa Chantal Delsol, Constantina Noiki. Zapoczątkowała też serię Bibliotheca Orientalis z kanonicznymi tekstami konfucjańskimi, hinduistycznymi i nie tylko. I to nie koniec, Elżbieta zajmuje się również współczesną literaturą piękną. Na polski rynek wprowadziła znanych na świecie gigantów prozy chińskojęzycznej, m.in. typowanych do Nagród Nobla Yan Lianke i Can Xue czy kontrowersyjną Li Ang.

Absolwentka Instytutu Stosunków Międzynarodowych UW. Piętnastolatce za ciasno było na Podlasiu (choć dziś z radością bezustannie na nie wraca), dlatego w ciągu roku od podstaw nauczyła się języka francuskiego, zdobyła stypendium Rady Regionalnej Burgundii i maturę zdała w Dijon. Francja weszła jej w krew, więc kiedy porzuciła myśl o zostaniu sekretarzem generalnym ONZ, zabrała się za tłumaczenie i wydawanie książek francuskich autorów. Jeszcze na studiach z niezbadanych przyczyn zainteresowała się Azją i tak jej zostało. W Wydawnictwie Akademickim Dialog przepracowała siedem lat, a od ponad sześciu jest dobrym duchem naszej redakcji. Czyta kilka książek na raz. Ma słabość do buldożków francuskich i wszystkich braci mniejszych, od dzieciństwa jest wegetarianką.

Absolwent polonistyki na UW. Jeszcze w czasach studenckich publikował teksty poświęcone literaturze (i nie tylko) m.in. na łamach pism „Krzywe Koło Literatury”, „Lampa i Iskra Boża”, „Tylko Rock”. Zaczynał jako nauczyciel języka polskiego w liceum, przy czym przejście do mediów nie było zmianą diametralną, bowiem ani przez chwilę nie opuścił literatury i kultury. Był redaktorem naczelnym „Magazynu Muzycznego XL”, pracował w działach kultury w „Dzienniku. Polska-Europa-Świat”, „Polska The Times”, pism lifestylowych. W tygodniku „Newsweek” miał autorską rubrykę „Hubert Musiał poleca”. Opublikował dziesiątki obszernych wywiadów z ludźmi kultury, m.in. z Wojciechem Kilarem, Janem Nowickim, Tomaszem Stańko, Tomem Jonesem. Jest współautorem książki „PRL w klimacie absurdu” oraz współautorem przekładów i redaktorem merytorycznym anglojęzycznych tytułów, m.in. biografii Johna Lennona Normana Phillipa. Utrwalony w (hipohopowej) pieśni przez zespół Warszafski Deszcz.

Wierni czytelnicy PIW-u pewnie kojarzą Huberta Musiała z polską klasyką. To Hubertowi zawdzięczamy wymagające tytanicznej pracy redaktorskiej wielotomowe zbiory nazywane w redakcji roboczo, acz czule, „cegłami” lub – półżartem nawiązując do nauczycielskich korzeni, a i pasji Huberta – serią „Musiał to wydać”. Wśród nich znajdują się pięciotomowa edycja pism Cypriana Norwida, trzytomowe „Pisma publicystyczno-społeczne” Elizy Orzeszkowej czy czterotomowe wydanie komedii i wspomnień Aleksandra Fredry. Hubert stoi nie tylko za nowymi opracowaniami pozycji tworzących kanon polskiej literatury, ale i za tytułami pokazującymi mniej znaną twórczość słynnych pisarzy lub przywracających pamięć o zapomnianych. To między innymi zaskakująco aktualna antologia pism Zygmunta Krasińskiego poświęconych Rosji, zebrane rozproszone teksty Andrzeja Bobkowskiego czy dziesięciotomowe „Dzieła zebrane” Stanisława Rembeka. W ramach serii Polska Proza Współczesna wydał m.in. Łukasza Nicpana czy Piotra Wojciechowskiego.

Na niepozowanym zdjęciu: Hubert uwieczniony w czasie remontu, jak mogą Państwo zobaczyć, nawet wnoszenie mebli do pokoju nie oderwało redaktora od pracy.

W PIW-ie od 2004 roku. Przygotował do wydania około trzystu tytułów; w tym nową edycję utworów zebranych Mirona Białoszewskiego, dziesięć tomów dzieł zebranych Witkacego, wybory prozy Michaiła Bułhakowa i Marka Twaina.

Dziś zajmuje się przede wszystkim serią Proza Światowa (Borges, Calvino, Camus, James, Kafka, Krúdy, Machen, Markson, Melville, Schwob, Schuyler, Walser; szczegóły: Proza Światowa).

Prowadzi Opowieści Niesamowite i serię domy(ze)słów. Od 2012 roku jest korektorem „Literatury na Świecie”.

Michał Karpowicz, absolwent historii na UW. Choć przeszedł na zasłużoną emeryturę, to z historią nie może się rozstać, a i wydawnictwo nie może się rozstać z redaktorem. W ramach współpracy Michał Karpowicz odpowiada za zaplanowany z sarmackim rozmachem na wiele tomów i lat „Poczet władców Polski”.

Zanim z przytupem rozpoczął pracę w PIW-ie, wydając chyba najbardziej oczekiwane wśród „Ceramów” wznowienia, czyli „Zmierzch Cesarstwa Rzymskiego” i „Upadek Cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie” Edwarda Gibbona, Michał z twórczym impetem rozwijał koncepcję postaci z serialu „Czterdziestolatek” – kobiety pracującej granej przez nieodżałowaną Irenę Kwiatkowską, która w każdym odcinku wykonywała inny zawód. Michał Karpowicz również żadnej pracy się nie boi. I tak – jako dyrektor departamentu w jednej z grup bankowych za wdrożenie innowacyjnych rozwiązań w 2005 roku został odznaczony srebrnym Krzyżem Zasługi. Zajmował się projektowaniem systemów IT, był współwłaścicielem firmy importującej elektronikę z Mongolii i Chin (kto nie słyszał pysznych anegdot Michała z bezkresnych stepów Mongolii, niech żałuje), prowadził działy edukacji i promocji w Muzeum Jana Pawła II i Prymasa Stefana Wyszyńskiego, ponad dziesięć lat był zastępcą redaktora naczelnego periodyku „W Sieci Historii”. Jest również współautorem – wraz z Mirosławem Filipakiem – książki pt. „Elita jazdy polskiej”, gdzie pisał o pułku polskich szwoleżerów gwardii Napoleona, autorem wielu artykułów i przekładów (m.in. „Słownika wiedzy tajemnej” J. Collina de Plancy’ego).

Dorobek Michała Karpowicza w PIW-ie jest imponujący jak Cesarstwo Rzymskie przed zmierzchem. To między innymi liczne tytuły – zarówno nowości, jak i wznowienia oraz poprawione wydania – z serii Rodowody Cywilizacji, choćby: „Jak kwitnące drzewo. Florencja średniowieczna i renesansowa”, „Morze i cywilizacja”, „Bogowie Grecji”, „Monastycyzm średniowieczny”, monumentalne prace dotyczące kultury materialnej Fernanda Braudela. Czytelnicy zawdzięczają Michałowi również „Kroniki wojenne” Aurelii Wyleżyńskiej, które otrzymały Nagrodę Historyczną „Polityki”, fenomenalne wspomnienia Marka Barańskiego z czasów Peerelu, biografie: Drakuli, Josepha Fouché czy Aleksandra Wielopolskiego, album „Kontusz. Z dziejów polskiego ubioru narodowego”. I jak mówią Anglicy: „Last but not least” – Michał przy wielości talentów jest człowiekiem niezwykle skromnym. Zna sześć języków, ale „właściwie cztery, bo dwa tylko w stopniu podstawowym” (podjęte z pustej ciekawości śledztwo w redakcji, co kryje się pod pojęciem „podstawowy”, ujawniło czytanie prac naukowych i źródeł). Miłośnik Włoch, włoskiej kuchni, podróży, historii sztuki i dziejów napoleońskich. Artysta fotograf. Dżentelmen starej daty.

Nieużywający swojego imienia Orzeł jest chyba najbardziej ekscentrycznym z naszych redaktorów, choć w tej materii konkurencja w PIW-ie niezmiennie trzyma równie wysoki, co wyrównany poziom. Urodzony w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego, w piątek trzynastego w Madrycie. Redaktor z przypadku – tak twierdzi, tłumacz z języka hiszpańskiego, autor jednego wiersza i dziewięciu książek prozatorskich (ostatnie z nich to „Przedświty” i „teksty funeralne”), najmłodszy „podopieczny” Henryka Berezy.

Absolwent historii sztuki na UW, nad doktoratem pracował w IS PAN pod kierunkiem prof. Wiesława Juszczaka, którego – obok Henryka Berezy – uważa za swojego mentora. Na UW prowadził zajęcia z filmoznawstwa o twórczości Bergmana i metaforycznym kinie hiszpańskim, największej – obok literatury – pasji Orła. Był redaktorem naczelnym kwartalnika „eleWator”. Publikował m.in. w „Twórczości”, „Wizjach”, „Małym Formacie”, „Kontekstach”, „Dwutygodniku”, „Afroncie”.

Czytelnicy zawdzięczają Orłowi narodziny Polskiej Prozy Współczesnej („białej serii”), reprezentowanej m.in. przez nominowanego do Nagrody Literackiej Gdynia Dariusza Bitnera, Krzysztofa Bieleckiego, Martę Zelwan oraz Prozy Dalekiego Wschodu wzorowanej na dawnej „czarnej serii”, w której po raz pierwszy po polsku wyszło „Wyznanie maski”. Prof. Beata Kubiak Ho-Chi od kilkunastu lat tłumaczyła tę najsłynniejszą powieść Mishimy, ale ciągle nie była zadowolona. Nie wiemy, jak Orłowi udało się przekonać panią profesor, ale książka ukazała się, a autorkę przekładu nominowano do Nagrody Literackiej Gdynia.

Jako że Orzeł „nienawidzi poezji” (cytat), przywrócił Małą Serię Przekładów Poetyckich i stworzył Serię Księżycową, w której przywołuje znakomitych, a nieznanych poetów, których obiecującą drogę twórczą przerwała tragiczna, przedwczesna śmierć. Poza tym wydał wiersze m.in. Kazimierza Wierzyńskiego, Grzegorza Wróblewskiego, Marcina Sendeckiego, Wacława Tkaczuka, Tadeusza Pióry, Bohdana Zadury oraz album poświęcony Tadeuszowi Gajcemu, który otrzymał w tym roku Nagrodę KLIO.

Od pojawienia się w PIW-ie w 2017 roku systematycznie pracuje nad przywróceniem właściwego miejsca w historii literatury Henrykowi Berezie. Do tej pory wyszły trzy opasłe zbiory tekstów legendarnego krytyka, a w przygotowaniu jest „Oniriada”, przyprawiająca o zawrót głowy wielotomowością edycja, która być może będzie największym „zapisem snów” w literaturze. Po ukończeniu „Oniriady” zamierza przejść na redaktorską emeryturę.

Przykłada ogromną wagę do edytorskiej strony wydawnictw. Projekty graficzne prowadzonych przez Orła książek i serii autorstwa Emilii Pyzy-Piechowicz, Mimi Wasilewskiej i Kingi Gazdy otrzymały nominacje lub nagrody European Design Awards, KLIO, Pióro Fredry.

Prywatnie król anegdot z życia i twórczości pisarzy, reżyserów i planów filmowych. Ze szkodą dla Państwa czytających ten tekst wiele z nich jest zbyt niecenzuralnych, byśmy mogli je tu przywołać. Chciałby otrzymać kiedyś Nagrodę Księżnej Asturii. Mieszka kątem u kociej piękności Cariñy, z którą ogląda chętnie filmiki z „toro bravo”.

Historyk mediewista w stanie spoczynku, współautor kilkudziesięciu przekładów z angielskiego. Zaczynał redagować ćwierć wieku temu jako wolny strzelec, a mimo upływu lat życie wydawnicze wciąż go zaskakuje. Czasem nawet pozytywnie. Czyta służbowo, żeby wybrać najciekawsze tytuły do planu wydawniczego, kiedy czyta prywatnie, wrażeniami dzieli się w sieci.

Miłośnik dziejów Mazowsza i Warszawy, posiadacz sporej kolekcji młodzieżowych powieści z czasów PRL-u.